Ik ben er bijna

Alles gaat goed met mij.
 
Ik heb een geweldige vriendin, mijn studie gaat prima en ik ga op uitwisseling.
Naar IJsland. In mijn ogen één van de mooiste landen. En ik ben er nog niet eens geweest.

Woensdag vertrek ik al en ik weet nog helemaal niet wat ik ervan kan verwachten. Ik ben nog nooit ver van huis geweest en ik heb zelfs nog nooit gevlogen. En dan ga ik nog alleen ook. Nog even en ik sta er alleen voor. En dat vind ik helemaal niet eens zo erg. Het vervelende is dat je niet kan inplannen hoeveel je de mensen gaat missen die achterblijven. Je kan ze niet meenemen. Dat zou dan zoveel kosten. En het is ook niet zo handig.

Vanaf vandaag zal ik beschrijven wat ik ervaar en wat mijn gedachten zijn tijdens mijn uitwisseling naar IJsland. Volgens de planning ga ik er een half jaar naartoe, naar Bifröst University. Het zit niet in Reykjavik, maar dichtbij een dorpje genaamd Bogarnes. Het is eigenlijk gewoon een campus aan een weg. Een weg die ver vanaf de bewoonde wereld afstaat. Hoe het er daadwerkelijk zal voelen kom ik later op terug.

Ik probeer mezelf niet al te veel te beloven, maar toch maak je stiekem wat kleine beloftes. Dat ik graag IJslands wil leren bijvoorbeeld. Maar die kleine beloftes lopen al snel uit in iets groots. Dat het enorm gaaf gaat zijn en een verbreding voor mijn culturele inzichten. Dat ik er van alles zal meemaken en het mijn gehele idee van de wereld zal veranderen.

Ik blijf een dromer en ik ben er bijna.




Frank de Jong is een derdejaars communicatiestudent aan de Haagse Hogeschool.